هر میهن پرستی می تواند سیاستمدار باشد ولی هر سیاستمداری نمی تواند میهن پرست باشد
شوق دیدار
در آن سرخی فلق
در آن سپیده دم امید
در آن دو دلی
که تو باشی یا نباشی
آمدم به سوی تو.
تو نمی دانی با چه اشتیاق
آمدم به سوی تو
با دنیایی از امید.
گفتم نه رفته
حتما رفته
باز گفتم نه، هنوز وقت هست.
گفتم می روم کوی یار
گذر می کنم.
همچنان در فکر تو و شتابان
رسیدم و ناگهان شوق در دلم افتاد
نور چراغ خانه ات در چشمم افتاد
و تو مرا دیدی که دوانم به سویت
و در باز شد
تو در آغوشم جای گرفتی
و بوسه ای شیرین از لبانت ربودم.
مجید شهریاری ۲۲ ژانویه ۲۰۲۲
دستت را دستم بگذار
چشمهایت را با من همسو کن
و با قدم های استوار
با من بیا به دیار رستن ها
به کنار برکه ای رویم
که پرندگان در آن به زندگی مشغولند
و با خورشید و ماه همسایه اند.
فرشته ای از پیش خدایان
بر بام ما نشسته است
تا با بوسه ای
عشق را
در کویر
به بار نشاند.
ای پری مهربان
که وجودت انکار نا پاکی هاست.
آغوشت خلوتکاه عشق است.
با من بیا به آن سوی اقیانوسها
با من بیا به آن سوی آسمان ها
با من بیا به کهکشان
ستاره ای نورانی ترا منتظر است
ستاره ای بکر میزبان توست
فراموش کن زمین را
علف های هرز بگذار در خود بلولند
گل ها شیپوری ندا می دهند
که گلهای اطلسی در بستری
آرزوی ترا دارند
مرداب را بگذار بماند
جز تعفن در آن خبری نیست
خار را جز گزندگی سودی نیست
رها کن آن را
تا گردباد او را با خود ببرد
مجید شهریاری۲۰۲۱
اندر باب کرونا ۲
آز هنگامی که این ویروس به زمین یورش آورد بیش از یک سال می گذرد. این موجود که دیدن آن با میکروسکوپ الکترونیکی ممکن است جز مرگ و بیماری هنر دیگری ندارد. سایه نحس خود را بر فرزندان مشی و مشیانه افکنده است. صد ها هزار انسان را به کام مرگ فرستاده است. شهر ها بی روح و جامعه در بیگانگی به سر می برد.
اما گویی صدای امیدی شنیده می شود. واکسن، واکسن کووید ۱۹ در راه است. گویی نجات دهنده در راه است.
زمزمه های هم درباره جهش این ویروس شنیده می شود؟
واکسیناسیون آغاز شده است. در هر شکل هم واکسن، هم مقاومت انسان ها در این نبرد پیروز خواهند شد.
شب چله یا یلدا
یکی بود یکی نبود غیر از خدا هیچکس نبود.
در روزگاران بسیار دور ظلمت و تاریکی همه جا را پوشانده بود. نه زمان پیدا بود نه مکان آشکار . تاریکی همه زیبایی ها را گرفته بود.
سر زمینی بود که فراوان برکه و مرغزار داشت. نسیم این سرزمین بوی بهشت را معطر می کرد و چهره آن روی فلک را منور می گردانید.
در شبی که از قیر سیاه تر و از کهکشان طولانی تر بود ناگهان نوری درخشید و سیاهی شب به روشنایی روز مرداد ماه مبدل شد . دختری ظاهر شد زیبا اندام چنانکه آفتاب رخسارش آتش در سایه ی چاه می زد و سایه ی زلفش دود از خرمن ماه بر می آورد.
نام آن دختر یلدا و نام آن نور ظلمت ستیز خورشید شد.
از آن پس به پاس میلاد خورشید این شاه سیارگان، ایرانیان پاک نژاد در این شب شعر می خوانند، افسانه می گویند و به می گساری می پردازند. این شب را خجسته و گرامی می دارند.
و به حق شاعر طبیعت و والا مقام منوچهری دامغانی چه بجا و خوش گفته است:
بلبل نگوید این زمان، لحن و سرود تازیان ...........
آیا آرامگاه فردوسی تبدیل به گورستان می شود؟
چند سال پیش شاعر گرانبها و میهن پرست آقای اخوان را در محوطه آرامگاه فردوسی پاکزاد به خاک سپردند. امسال هم استاد آواز ایران، آرام بخش دل های زخمی و خسته و شادی بخش خانه های ایرانیان را در آنجا به خاک سپردند. هر دو ایشان جایگاه ویژه ای در دل ایرانی ها دارند. هر دو در ادبیات و فرهنگ ایران هم جایگاه بلند و رفیع دارند. کیست که با شنیدن آهنگ قاصدک با صدای رویايی و معجزه گر استاد شجریان و شعر قاصدک بی اختیار عروج نکند و به سرزمین خدایان پا نگذارد.
آیا این فرهنگ خواهد شد؟ آیا فردا کسان دیگر را در آنجا به گور خواهند سپرد؟ و اگر این یک فرهنگ شود، آیا آرامگاه فردوسی به گورستان تبدیل نخواهد شد؟ اگر همین جا این شروع قطع می شد دردی نبود ولی اگر ادامه پیدا کند؟ این بدعت شایسته نیست که آرامگاه ستاره های درخشان آسمان ادب و دانش ایران تبدیل به گورستان شود.
