با من بیا
دستت را دستم بگذار
چشمهایت را با من همسو کن
و با قدم های استوار
با من بیا به دیار رستن ها
به کنار برکه ای رویم
که پرندگان در آن به زندگی مشغولند
و با خورشید و ماه همسایه اند.
فرشته ای از پیش خدایان
بر بام ما نشسته است
تا با بوسه ای
عشق را
در کویر
به بار نشاند.
ای پری مهربان
که وجودت انکار نا پاکی هاست.
آغوشت خلوتکاه عشق است.
با من بیا به آن سوی اقیانوسها
با من بیا به آن سوی آسمان ها
با من بیا به کهکشان
ستاره ای نورانی ترا منتظر است
ستاره ای بکر میزبان توست
فراموش کن زمین را
علف های هرز بگذار در خود بلولند
گل ها شیپوری ندا می دهند
که گلهای اطلسی در بستری
آرزوی ترا دارند
مرداب را بگذار بماند
جز تعفن در آن خبری نیست
خار را جز گزندگی سودی نیست
رها کن آن را
تا گردباد او را با خود ببرد
مجید شهریاری۲۰۲۱
