جای تاسف دارد

چند هفته پیش سفری به ایران داشتم. هنگام برگشتن، برای خرید کتاب سری به کتابفروشی زدم. چند تا کتاب خریدم از جمله اشعار فرخی سیستانی و رودکی. کتاب رودکی به کوشش استادی از دانشگاه تهران بنام دکتر خلیل خطیب رهبر در سال هزار و سیصد وچهل و سه به جاپ رسیده است. شعر های رودکی بسیار نغز و دلپذیر است. این استاد محترم واژ ه هایی را که سخت و مفهوم نیست
به فارسی ساده برگردانده است. در موقع خواندن کتاب به توضیحی برخورد کردم که متاسف شدم. اصلا باور ندارم که این توضیح از یک استاد دانشگاه در ایران باشد. اینطور بنظر می رسد که فرد نویسنده این خط ، ضد ایران بوده است. در شعر پایین، واژه کوری را چنین توضیح داده است:
ای مج کنون توشعر من از بر کن و بخوان
از من دل و سگالش از تو تن و روان
کوری کنیم و باده کشیم و بویم شاد
بوسه دهیم بر دو لبان پریوشان
کوری : نشاط لغت فرس اسدی، ولی بحدس استاد بدیع الزمان این کلمه گوری باید باشد بمعنی گبری، گبر یعنی آتش پرست و کافر .
واژه گبر ساخته عریها برای ایرانیان زردشت است . ایرنیان آتش را جز نعمت می دانستند و آن نماد روشنایی است و تکه ای از خورشید. ایرانیان زردشت نه تنها کافر نیستند بلکه به خدای ایران زمین ایمان دارند که پیامبرش اشو زرتشت کتاب آسمانیش اوستا است. من اصلا نمیخواهم باور کنم که این واژه ها از آن استاد می باشد. واقعا این عربها چقدر به ایرانیان در زمان خودش ظلم کردند که هنوز هم بر علیه خود این چنین می نویسند. آری ستمی که هنوز به رشته تحریر نیامده است. بعنوان نمونه از جنبش هایی که بعد از فتح الفتوح یکم بوقوع پیوست نام برده نمی شود، یعنی درست بعد از این حمله تا پنجاه / شصت بعد . تنها حدود یک قرن بعد از جنبش هایی که بر علیه اعراب در ایران اتفاق افتاد ، گذری یاد می شود. مانند سفید جامگان، سرخ جامگان، جنبش مازیار پسر قارن