Tuesday 3 June 2008

آیا اسرائیل به ایران حمله می کند؟

با گذشت زمان موضوع هسته ای ایران به نقطه ی پایانی خود می رسد. به این معنی که این موضوع یا قهرآمیز حل میشود یا بصورت مسالمت آمیز

شکل مسالمت آمیز آن طوری می باشد که طرفین شیوه ای را انتخاب کنند که نه سیخ بسوزد نه کباب
و این به آن صورت است که ایران از غنی سازی اورانیم دست بکشد و یا آنکه اطمینان خاطر به آمریکا وهم پیمانانش بدهد که بطور واقعی دست از ساختن سلاح هسته ای برداشته است
اما هر چه زمان پیش می رود شیوه ی قهرآمیز بر جسته تر می شود. چراکه اسرائیل به حامیان خود فشار آورده و به آنها هشدار می دهد که از دستیابی ایران به سلاح هسته ای نگران است و ازفکر به پیامد آن، خوابش آشفته می شود و ضربان قلبش بالا می رود. و او مصمم شده است در نهایت خود دست به کار شود. فیشر، وزیر امور خارجه سابق آلمان خبر داد که موضوع سفر اخیر بوش به اسرائیل، چگونگی حمله نظامی به ایران بوده است. در همین یکشنبه گذشته، هربرت پوندیک تفسیر گر بین الملل در روزنامه پولیتکن نوشت که اسرائیل برآن است که تنها قدرت هسته ای خاورمیانه باقی به ماند. هربرت پوندیک سالها سردبیر همین روزنامه پرتیراژ بود و ارتباط تنگاتنگ با محافل اسرائیلی دارد. دوستان و آشنایان همین فرد بودند که یاسر عرفات و اسحاق رابین را به سر میز مذاکره در اسلو کشیدند. ایشان می نویسند اگر براک اوبا ما در انتخابات ریاست جمهوری امریکا پیروز شود، به احتمال زیاد بوش قبل از ترک کاخ سفید به ایران حمله می کند. و اگر مک کین برنده شود این حمله به تاخیر می افتد. او می نویسد که در خاور میانه، ایران پیشروی می کند و امریکا عقب نشینی می کند و این برای اسرائیل خوشایند نیست
اگر امریکا حمله نکند، اسرائیل راسا این کار را انجام می دهد. او می گوید این کار، یعنی حمله یا عدم حمله، برای اسرائیل مانند انتخاب بین طاعون یا وبا است. گر چه اسرائیل می داند که پیامد این حمله، فاجعه جهانی خواهد بود
باید تا نتایج آتی انتخابات ریاست جمهوری امریکا منتظر ماند. شاید ورق بر گردد و ایران در رابطه با سیاست خارجی خود نسبت فلسطین، موضعی مانند تازیان میانه رو پیشه گیرد
باید گفت که مبارزه مردم فلسطین، حتی زمانی که ایران از دوستان اسرائیل بود و غیر مستقیم از طریق پیمان سنتو به پیمان ناتو وصل میشد، در اوج خود بود. در آنموقع دولت های تند رو تازی بودند که حامی مبارزات مردم فلسطین بودند. از این دولت های عرب تنها سوریه بجای مانده که آن هم بعد از تحویل گرفتن بلندی های جولان، دست از حمایت خود بر می دارد.شاید صلح اسرائیل با سوریه در راستای آمادگی بیشتر برای رویارویی با ایران می باشد

No comments: