دولت عشق

بیل کلینتون رفت و تونی بلیر به دنبال او.

سالها پیش اگر از من می پرسیدند که آزادی مقدم است یا نان در سفره ، جواب میدادم اول نان بعد آزادی. ولی امروز تجربه به من آموخته که آزادی مقدم بر همه چیز است. ما نند اکسیژن. مثلا اینکه، حداقل، شما بروید در کویر یا بالای کوه و بدور از چشم اغیار و فرسنگها دور از آدمیان، هر کاری که دلت می خواهد انجام دهی و کسی از تو باز خواست نکند.

بر گردیم سر اصل مطلب. تونی بلیر رفت و از قدرت خداحافظی کرد با اینکه او هنوز سالهای زیادی دارد تا به سن بازنشستگی برسد. تقریبا از محالات است که دوباره هوس نخست وزیری بربتانیای پیر کند. این پدیده که زورمداران غربی و روـسای جمهور و نخست وزیران از قدرت اصلی خداحافظی می کنند؛ تقریبا تبدیل به قانون شده است. ولی نگاهی گذرا به کشورهای خاورمیانه در خصوص این منظر، آدمی را به فکر فرو میبرد. در این کشورها فراوان رءیس جمهورهای مادام العمر داریم. آنها به مانند کنه به قدرت می چسبند و ولکن هم نیستند. حتی می بینیم که فرزند مستقیما به جانشینی پدر منصوب می شود. این چه نوع mentality طرزتفکری است که بر خاورمیانه حکمفرماست. این فرهنگ از کجا نشعت میگرد. عراق اینجوری بود. مصر، سوریه و لیبی و......از این دسته هستند. درواقع آن دسته افرادی که از این فرهنگ پشتیبانی می کنند، نمی دانند که دود این کارشان به چشم اعقاب خودشان خواهد رفت و در نهایت همه جامعه بازنده است.

آیینه چو نقش تو بنمود راست خود شکن آیینه شکستن خطاست.

مجید شهریاری